Inda que a humidade continuaba implacábel no ar, o tempo dábanos un respiro en forma de sol e boas temperaturas, máis propias doutras épocas máis estivais, que do apenas comezado mes de abril –augas mil, que din por aí...-. A viaxe comezou a mañá do Venres Santo, inda non chegado o mediodía. O noso destino: a fin do mundo.
Comeza a estrada en Arteixo, deixando fóra da viaxe a urbe coruñesa. Bergantiños é unha terra aberta ao mar, con moita personalidade, é a transición entre as comarcas da Costa da Morte e o resto de Galiza, especialmente da Coruña, bisbarra con capital en Carballo. No camiño deixamos a Laracha, a Paiosaco –coa súa coñecida feira-, e o propio Carballo.
Despois de pasar Coristanco, o camiño que continúa deica o Poñente, fai que me encha dunha sensación estraña ao tempo que atraente: Camiñabamos deica a fin do mundo, xa non hai máis, todas as cidades quedaban atrás, adiante só restaban unha Galiza auténtica arrecunchada pero viva e o xigante calado do océano, kilómetros e kilómetros de auga até a seguinte cidade, New York, que supón unha cultura e país que nos semella tan lonxano ao noso. A pesar de ter os anos que teño, de ser galega, e de ser unha curiosa da miña terra, esas paraxes eran descoñecidas pra min. E só restaba iso, Galiza en estado puro. Nada máis.
Uns cen kilómetros nos separaban á hora da saída do noso obxectivo. Máis dunha hora de estrada e rodaxe xa nos facían pedir polo sinal que nos dise entrada en Fisterra. Ao pasar Corcubión xa tornamos a nosa face nun sorriso larpeiro. E iso que inda non sabíamos da encherola que nos agardaba na vila do cabo.
Ao chegar a Fisterra, pasamos directamente de largo. ¿Cómo foi posible? Sinxelo. Seguimos a indicación que puña “faro”. Era ese o camiño até a fin do mundo. Rodeados de raiolas de sol sen unha triste nube que escarallase a imaxe, continuamos por unha estrada que non facía máis que subir: A miña maior curiosidade era que como demo podía subir un camiño que se dirixía nada máis que ao mar, ao océano. A resposta creo que podía ser: íamos cara un pelouro, en voces populares.
Aproveitando a festividade do Venres Santo e a meteoroloxía de envexa con respecto ao resto de España que gozábamos en Galiza, aquela banda de terra estaba chea de visitantes e turistas varios que inundaban todos os recunchos do faro e arredores. Gustaríame aproveitar aquel tempo calorosamente primaveral para a nosa soidade, acompañados só polo sol e a brisa que nos xungue coa inmensidade oceánica.
No edificio do faro puidemos ver unha exposición de pintura e fotografía. A verdade é que non coñecíamos aos autores, eran locais; pero foi interesante ver a evolución de Fisterra a través dos anos, en imaxes, as xentes fisterrás, as súas actividades, etc. Na porta do faro había á venda roscas de feira, xeados de máquina en camión, e recordos varios da visita á fin do mundo pra os turistas madrileños. J
Os penedos que significaban a fin da terra e o comezo da inmensidade de auga salgada estaban largamente poboados por estes visitantes chegados dende moitos puntos de Galiza, España e incluso Europa, nalgún caso. O mar estaba moi calmo. Pouco usual nesas terras, calquera diría que ese é un dos puntos coñecidos da escura e misteriosa Costa da Morte galega. Buscamos praza nunha pedra e sentamos a sentir a brisa mariña que viña como auga de maio que percorría a costa trenzada entre as raiolas do sol dese mes de abril que cáseque semellaba maio ou primeiros de xuño.
Cando nos quixemos dar conta da hora, xa case era máis merenda que xantar. Pero o noso estómago pedíanos comer cada vez máis persistentemente, polo que decidimos erguernos daquel paraíso lonxano para baixar á vila e buscar acomodo nalgún restaurante.
Cando chegamos metéusenos na cachola que queríamos unha mariscada. Entramos a un restaurante e despois de agardar un cachiño, por mor da afluencia de xente que se daba cita no mesmo lugar, tamén esfameada, supoño. A mariscada... que dicir. Estaba boísima, tanto en cantidade como en calidade. Mexillóns, ameixas, navallas, ostras, nécoras, bois... Eu creo que cando metín o último bocado xa me fixera a dixestión do primeiro prato. Somos neniños de mamá e papá? Non mo parece... Pero démonos o gusto.
Fisterra chamoume a atención polo branco de moitas das súas paredes, xunto coas casas de pedra tradicionais. Non sei se sería polo sol e a claridade dos meus ollos, pero destacábame. As súas rúas estreitas tamén de pedra, encóstanse para dirixirse ao punto central da vila, é dicir, o porto.
Pola tarde, ou case serán –porque ás horas ás que rematamos a enchente...-, demos un paseo pola vila, deica a parte do porto, onde había unha feira, con trangalladas varias pra cativos e non tan cativos. Había un ambiente festivo, pero chamábame a atención que ese ambiente que sempre vivín coa xente de meu, alí estivese máis adicada aos foráneos. Carruseis, tómbolas, tendas de a pé...
Na beiramar encomezaba a facer viruxe. E coa boa compaña inda se vai pasando, pero chega un momento que queres unha manta, un abrigo... un coche que estivo toda a tarde pechado ao sol! E collémolo. De alí fomos até a praia de Fisterra, pero o frescor considerable que ás oito da tarde facíame xa logo que tremer, persuadiunos de que a millor idea era buscar unha ruta menos exposta ás inclemencias climatolóxicas. E pensamos en percorrer visualmente dende o coche algunhas das vilas desa marabillosa Costa da Morte. Pasamos por Vimianzo, Camariñas ou Laxe.
En Vimianzo quixemos ver o castelo, mais, oh!, dábase a circunstancia de que xa estaba pechado ao público. Chegabamos un intre tarde. Mágoa. Sería interesante ver aquela escura construción que parece vixiar as terras de Soneira.
En Camariñas xa chegamos cando caía o sol, tralo océano. Celebrábase a feira do encaixe na vila mariñeira. Esta festa de vila estaba chea de xente propia. A súa peninsularidade quizais é unha das razóns deste feito. As súas casas mariñeiras de pedra, con galerías brancas, apértanse na primeira liña de mar, buscando vixiar dende o máis preto posible o lugar de traballo –de saída ou entrada-, o porto, o mar. O porto de Camariñas parece case máis grande que a superficie que ocupa a capital do municipio. Barcos pesqueiros de todos os tamaños e cores descansaban no peirao camariñés, agardando quizais a vindeira xornada de duro traballo. Traballo que non aprazaban nalgunhas embarcacións, que se puñan xa a punto para o vivir cotián.
Cando chegamos a Laxe, xa non puidemos VER moito. A noite botárasenos enriba. Dende alí percorremos Bergantiños buscando a porta da nosa aldea. Ponteceso, Carballo ou Laracha xa se nos facían habituais e sobrados coñecidos perante o noso ollar.
Foi, sen dúbida, a viaxe que eu agardaba. Encántame a fin do mundo. Non é para nada como a pintan as crónicas holocáusticas das diferentes relixións. Se é así, eu non lle vou ter medo ningún, máis ben o contrario.
Comeza a estrada en Arteixo, deixando fóra da viaxe a urbe coruñesa. Bergantiños é unha terra aberta ao mar, con moita personalidade, é a transición entre as comarcas da Costa da Morte e o resto de Galiza, especialmente da Coruña, bisbarra con capital en Carballo. No camiño deixamos a Laracha, a Paiosaco –coa súa coñecida feira-, e o propio Carballo.
Despois de pasar Coristanco, o camiño que continúa deica o Poñente, fai que me encha dunha sensación estraña ao tempo que atraente: Camiñabamos deica a fin do mundo, xa non hai máis, todas as cidades quedaban atrás, adiante só restaban unha Galiza auténtica arrecunchada pero viva e o xigante calado do océano, kilómetros e kilómetros de auga até a seguinte cidade, New York, que supón unha cultura e país que nos semella tan lonxano ao noso. A pesar de ter os anos que teño, de ser galega, e de ser unha curiosa da miña terra, esas paraxes eran descoñecidas pra min. E só restaba iso, Galiza en estado puro. Nada máis.
Uns cen kilómetros nos separaban á hora da saída do noso obxectivo. Máis dunha hora de estrada e rodaxe xa nos facían pedir polo sinal que nos dise entrada en Fisterra. Ao pasar Corcubión xa tornamos a nosa face nun sorriso larpeiro. E iso que inda non sabíamos da encherola que nos agardaba na vila do cabo.
Ao chegar a Fisterra, pasamos directamente de largo. ¿Cómo foi posible? Sinxelo. Seguimos a indicación que puña “faro”. Era ese o camiño até a fin do mundo. Rodeados de raiolas de sol sen unha triste nube que escarallase a imaxe, continuamos por unha estrada que non facía máis que subir: A miña maior curiosidade era que como demo podía subir un camiño que se dirixía nada máis que ao mar, ao océano. A resposta creo que podía ser: íamos cara un pelouro, en voces populares.
Aproveitando a festividade do Venres Santo e a meteoroloxía de envexa con respecto ao resto de España que gozábamos en Galiza, aquela banda de terra estaba chea de visitantes e turistas varios que inundaban todos os recunchos do faro e arredores. Gustaríame aproveitar aquel tempo calorosamente primaveral para a nosa soidade, acompañados só polo sol e a brisa que nos xungue coa inmensidade oceánica.
No edificio do faro puidemos ver unha exposición de pintura e fotografía. A verdade é que non coñecíamos aos autores, eran locais; pero foi interesante ver a evolución de Fisterra a través dos anos, en imaxes, as xentes fisterrás, as súas actividades, etc. Na porta do faro había á venda roscas de feira, xeados de máquina en camión, e recordos varios da visita á fin do mundo pra os turistas madrileños. J
Os penedos que significaban a fin da terra e o comezo da inmensidade de auga salgada estaban largamente poboados por estes visitantes chegados dende moitos puntos de Galiza, España e incluso Europa, nalgún caso. O mar estaba moi calmo. Pouco usual nesas terras, calquera diría que ese é un dos puntos coñecidos da escura e misteriosa Costa da Morte galega. Buscamos praza nunha pedra e sentamos a sentir a brisa mariña que viña como auga de maio que percorría a costa trenzada entre as raiolas do sol dese mes de abril que cáseque semellaba maio ou primeiros de xuño.
Cando nos quixemos dar conta da hora, xa case era máis merenda que xantar. Pero o noso estómago pedíanos comer cada vez máis persistentemente, polo que decidimos erguernos daquel paraíso lonxano para baixar á vila e buscar acomodo nalgún restaurante.
Cando chegamos metéusenos na cachola que queríamos unha mariscada. Entramos a un restaurante e despois de agardar un cachiño, por mor da afluencia de xente que se daba cita no mesmo lugar, tamén esfameada, supoño. A mariscada... que dicir. Estaba boísima, tanto en cantidade como en calidade. Mexillóns, ameixas, navallas, ostras, nécoras, bois... Eu creo que cando metín o último bocado xa me fixera a dixestión do primeiro prato. Somos neniños de mamá e papá? Non mo parece... Pero démonos o gusto.
Fisterra chamoume a atención polo branco de moitas das súas paredes, xunto coas casas de pedra tradicionais. Non sei se sería polo sol e a claridade dos meus ollos, pero destacábame. As súas rúas estreitas tamén de pedra, encóstanse para dirixirse ao punto central da vila, é dicir, o porto.
Pola tarde, ou case serán –porque ás horas ás que rematamos a enchente...-, demos un paseo pola vila, deica a parte do porto, onde había unha feira, con trangalladas varias pra cativos e non tan cativos. Había un ambiente festivo, pero chamábame a atención que ese ambiente que sempre vivín coa xente de meu, alí estivese máis adicada aos foráneos. Carruseis, tómbolas, tendas de a pé...
Na beiramar encomezaba a facer viruxe. E coa boa compaña inda se vai pasando, pero chega un momento que queres unha manta, un abrigo... un coche que estivo toda a tarde pechado ao sol! E collémolo. De alí fomos até a praia de Fisterra, pero o frescor considerable que ás oito da tarde facíame xa logo que tremer, persuadiunos de que a millor idea era buscar unha ruta menos exposta ás inclemencias climatolóxicas. E pensamos en percorrer visualmente dende o coche algunhas das vilas desa marabillosa Costa da Morte. Pasamos por Vimianzo, Camariñas ou Laxe.
En Vimianzo quixemos ver o castelo, mais, oh!, dábase a circunstancia de que xa estaba pechado ao público. Chegabamos un intre tarde. Mágoa. Sería interesante ver aquela escura construción que parece vixiar as terras de Soneira.
En Camariñas xa chegamos cando caía o sol, tralo océano. Celebrábase a feira do encaixe na vila mariñeira. Esta festa de vila estaba chea de xente propia. A súa peninsularidade quizais é unha das razóns deste feito. As súas casas mariñeiras de pedra, con galerías brancas, apértanse na primeira liña de mar, buscando vixiar dende o máis preto posible o lugar de traballo –de saída ou entrada-, o porto, o mar. O porto de Camariñas parece case máis grande que a superficie que ocupa a capital do municipio. Barcos pesqueiros de todos os tamaños e cores descansaban no peirao camariñés, agardando quizais a vindeira xornada de duro traballo. Traballo que non aprazaban nalgunhas embarcacións, que se puñan xa a punto para o vivir cotián.Cando chegamos a Laxe, xa non puidemos VER moito. A noite botárasenos enriba. Dende alí percorremos Bergantiños buscando a porta da nosa aldea. Ponteceso, Carballo ou Laracha xa se nos facían habituais e sobrados coñecidos perante o noso ollar.
Foi, sen dúbida, a viaxe que eu agardaba. Encántame a fin do mundo. Non é para nada como a pintan as crónicas holocáusticas das diferentes relixións. Se é así, eu non lle vou ter medo ningún, máis ben o contrario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario